Een hard geluid, half slapend word ik wakker. Mijn oogleden willen nog scheiden van de rest van mijn gezicht. Ik negeer het, denk ik. TRINNGGGG!!!! Waar ben ik eigenlijk? En wat is dat geluid? Met een bonkend hoofd en gesloten ogen probeer ik rechtop te gaan zitten. TRINNGGG!!! En dat om half-fucking-tien mompel ik terwijl ik geïrriteerd mijn badjas uit de kast gris. TRINNGGG!! Ja ja ik kom al schreeuw ik tegen de nog gesloten deur met de nog onbekende mens aan de andere kant. ‘Ik heb hier een pakje voor je huisgenoot’, zegt de man met de afkeurende blik in het PostNL jasje. Ik pak het pakje aan, en bedank hem vriendelijk voor het wekken. Je raadt het al….. Het is weer woensdagochtend. De week is weer doormidden, maar het rustige deel is geweest. Woensdag is de dag waarop ik aan mijn bureau ga zitten met een pot veel te zwarte koffie en alle notulen lees van de commissies. Tijdens het lezen pen ik mijn to-do-list vol met kleine taken en vragen voor specifieke mensen om voor mijzelf een duidelijk overzicht te maken in een oerwoud van projecten en evenementen. Ik bel Inge op, mijn steun en toeverlaat in de financiële Van Slag-wereld, en vraag haar om een update over het financiële reilen en zeilen binnen de commissies. ‘Heb je de begroting binnen, Ing?’ Meteen krijg ik een duidelijk overzicht van de financiën binnen de commissie en de haalbaarheid van de begrote plannen. Dingen die mij ontgaan waren worden nu duidelijk. Zoveel factoren om rekening mee te houden voordat een evenement plaats kan vinden. Intussen krijg ik een appje ‘Vin, ik heb je gisterenavond op Olympos gesproken en weet je al een antwoord op mijn vraag?’. Uuuhhh, kak, mijn herinnering laat mij in de steek. Angstvallig probeer ik te gissen en te redeneren in mijn hoofd wat de vraag ook alweer was. ‘Wanneer heb je mij gesproken’, zeg ik maar als alternatief. ‘Ik denk na je achtste biertje’, zegt ze, gevolgd door een rits lachende smileys. Ik was er ingetrapt, een goudgele kan, omringt door dobbelstenen en een dienblad hadden mij wederom in de val gelokt. Ik ga meteen voor je aan de slag app ik terwijl ik mijn zoveelste kop koffie inschenk. Het eerste pooltoernooi bij onze nieuwe sponsor ’t Hart is vanavond en het wedstrijdschema moet gewijzigd worden. Met een gebrek aan pooltoernooi-kennis struin ik het internet af naar tips en tricks. Het schema moet er komen, ik heb geen keu’s. Uren ploeteren verder heb ik een schema wat zou kunnen gaan werken. Zonder powernap stap ik een tikkeltje zenuwachtig het poolcafé binnen. Dit toernooi voelt als mijn kindje en ik wil zorgen dat iedereen een goede tijd heeft. De avond zelf is een groot succes! Iedereen lijkt zich kostelijk te vermaken en de tapkraan hoeft niet gesloten te worden. Na een uitgebreide borrel gaan we met een groep naar de volgende sponsor, De Vrienden, waar het feestje losbarst. ’s Ochtends kijk ik naar mijn telefoon, 180 berichten in acht apps staat op het beginscherm. Welkom in het leven van een activiteitencoördinator mompel ik terwijl ik de apps door scroll. Iris appt me, ‘vergeet je niet dat je….’, een vaak terugkomende vraag. Zonder Iris mis ik afspraken. De chaoot in mij vergeet vaak naar de agenda te kijken en deze drukke jongen krijgt soms zoveel prikkels dat belangrijke dingen geregeld langs hem heen gaan. Ik maak wederom een lijstje om orde te scheppen in deze kom met verschillende M&M’s om één kleur tegelijkertijd te behandelen. Elke vrijdag ga ik naar trouw naar mijn minor ‘Leiderschap voor actief besturende studenten’. De minor is goud voor mijzelf, maar ook voor de club. Door overleg met andere besturen krijg je veel meer verschillende visies en verenigingsstructuren op je bordje. Prangende vragen vanuit de vereniging stel ik aan hen om te kijken hoe zij daar mee omgaan. Dit is mijn slijpsteen, waarom doen we dingen zoals we dat doen binnen Van Slag? En nog belangrijker; wat kunnen we verbeteren? Ik merk tijdens het typen dat mijn pagina vol begint te raken maar mijn woorden nog lang niet op zijn. Ik zou dingen uitgebreider willen vertellen, vertellen hoezeer ik mijn bestuur lief heb. Veel mensen vragen mij of ik het wel trek als enige man tussen vijf vrouwen. De waarheid is dat ik niet zonder ze kan. Ja, ik besef me dat dit behoorlijk slijmerig klinkt, maar zonder hen zou ik mijn taak onmogelijk goed uit kunnen voeren. Deze dames zijn geen parttime bestuur, ze zijn bereid ieder moment van de dag aan het werk te gaan voor Van Slag, voor mij, en voornamelijk voor jullie. Ten slotte een shout-out naar jullie; ik geniet intens van jullie allemaal. De dinsdagavonden, de activiteiten, de leuke gesprekken en de klinkende glazen. Jullie zijn het hoogtepunt van mijn studententijd. Dikke knuffel en lik aan je oor, Vincent
