Vanuit het bestuur #40.3
Hoi lief Van Slag, Na de mooie stukjes van Berber en Kees is het nu zover, jullie mogen mijn stukje lezen! Ik had echt heel lang geen idee waar ik het over moest hebben. In de vorige stukjes hebben jullie al uitgebreid kunnen lezen hoe het was om elkaar als bestuur te leren kennen en hoe de activiteiten aan het begin van het jaar waren… Allemaal super leuke dingen, maar waar kan ik dan nog over vertellen? Als 4e jaars Van Slagger ben ik niet compleet in het diepe gedoken met een bestuursjaar. Zoals dat wel vaker gaat met bestuursleden was ik al wat langer actief en iets wat op de planning stond, alleen was het nog even wachten op de goede timing. Een tussenjaar na mijn bachelors én een lustrumjaar voor onze vereniging maakte dit het perfecte jaar. Gelukkig was het vorige bestuur het daarmee eens, want dat maakt ook nog uit natuurlijk. In elk bestuur heb je ook altijd een paar enthousiaste jonge leden die in hun 2e jaar een bestuursjaar doen (Pien en Linda bij ons). Die afwisseling met enthousiaste eerstejaars werkt al jaren erg goed en zorgt bij ons ook weer voor een leuke dynamiek. Dit jaar zijn er zoveel leuke dingen te doen en te organiseren dat ik bijna niet meer toe kom aan al mijn andere plannen, maar dat zie ik maar als een positief teken. Een van de mooiste dingen aan Van Slag vind ik de hoeveelheid mensen die bij ons helemaal ontpoppen. Een uitspraak die ik vaker heb gehoord en waar ik mezelf ook in kan vinden is dan ook de uitspraak: “Nou… ik vind mezelf buiten Van Slag introvert maar binnen Van Slag extravert”. Of de definities van intro- en extravert nou helemaal goed gebruikt worden of niet, ik denk dat je je hier wel wat bij voor kan stellen. Tijdens de sollicitaties heb ik zelf nog letterlijk dit antwoord gegeven toen mij werd gevraagd in welke categorie ik mezelf zou plaatsen. Hoe mooi is het nou dat je als vereniging zo een fijne en leuke omgeving kan creëren waarin zoveel mensen uit hun schulp komen. Ik vind dat echt het beste compliment wat je kan krijgen als vereniging. En niet alleen hebben mensen het bij ons op sociaal vlak naar hun zin, er worden ook nieuwe volleybaltalenten geboren. Ik had voor Van Slag nog nooit gevolleybald en nu heb ik zelfs al een keer een ronde in de A meegedaan! Er verschijnt dan ook altijd stiekem wel een klein glimlachje als ik nieuwe leden net zo enthousiast zoveel mogelijk zie invallen en trainen. We hebben denk ik gewoon een verzameling superleuke mensen bij elkaar gekregen. En hoe Van Slag ook verandert door de jaren heen, ik denk dat dat altijd de basis is geweest en in de toekomst ook zal zijn bij ons. Als bestuur ben je niet alleen bezig met het organiseren en bijwonen van Van Slag activiteiten. Zo word je ook uitgenodigd voor lobbygroepen of evenementen als vertegenwoordigers van je vereniging. Laatst zijn we gegaan naar de uitreiking van de Sportprijs Utrecht en wat was dit leuk en hilarisch. Er was natuurlijk een hoop talent en er werden mooie prestaties beloond. Aan de andere kant zorgde een combinatie van droge humor bij de genomineerden, stokend publiek en goed gezelschap er ook voor dat ik minstens een kwartier van de uitreiking de slappe lach heb gehad – niet best. Achteraf hebben we nog kunnen naborrelen met Protos en Helios bestuur waar het alleen maar verder escaleerde. Voetbalcoach Ron Jans heeft de prijs gewonnen voor sportcoach van het jaar, dus blijkbaar moet(en) ik (en alle andere coaches binnen Van Slag) nu daar een voorbeeld aan nemen. Om een nog betere coach voor Sherblock Holmes te worden ga ik maar verhuizen naar Soest en zal ik ook viraal gaan door mijn boodschappenlijstje op het nieuws te sommeren. Nu we toch aan het terugblikken zijn: de wintersport is natuurlijk ook geweest. Wat was dat weer een geweldige week. Het was hetzelfde prachtige gebied als vorig jaar en nu mocht ik ook nog de minder ervaren skiërs lesgeven! Echt super grappig om te zien hoe het ene talent het super goed doet en tegelijkertijd nog geen verkeersdrempel aan sneeuw af durft zonder te remmen. De ander tuimelt dan na een paar dagen lachend de zwarte piste af met drie koprollen tussendoor (Love you, Carmen en Bram). De gemiddelde dag werd afgesloten door een dopje Jäger bovenaan de laatste afdaling met uitzicht op de zonsondergang. Daarna skieden we zo de après-ski in om een chocomel, aperol of biertje te bestellen. Los van alle winterpret hebben we het namelijk ook super gezellig gehad. Ik ben er ook achter gekomen dat een anytimer inzetten tijdens een bieriokart-race echt een geweldige strategie is. Met een van mijn bestuursgenoten ben ik ook huisgenoot (Ons Wardje). Er wordt wel eens gevraagd of wij niet moe van elkaar worden, maar gelukkig hebben we dat stadium nog niet bereikt. We hebben thuis een whiteboard staan waarop wordt bijgehouden hoeveel dagen wij elkaar achter elkaar zien. Het record staat nu op 46, en wie weet gaan we in maart wel over de 50 heen. Als je dat soort periodes hebt overleefd hoef je je volgens mij geen zorgen meer te maken. Ik vind het in ieder geval heerlijk en het is vaak ook praktisch, als ik bijvoorbeeld weer eens iets vergeten ben. De wormentoren (onze huisnaam) is de vaste vergaderplek in het mooie Overvecht. Deze huisnaam leent zich overigens aan het prachtige spel (aanvallend) regenwormen. Mocht je dit nog nooit hebben gespeeld, vraag dan even aan Kees of hij zijn reisspelletje mee heeft in het café. Wie weet kunnen we wel een rondje spelen! Uiteindelijk vond ik het toch erg leuk om over wat dingen te schrijven, en spreek me vooral aan op een dinsdag als je gezellig wilt kletsen! Ik ben dit jaar al erg vaak door de mand gevallen met het onthouden van iedereens naam maar die schaamte neem ik al te graag als ik er weer een leuk gesprek voor terug krijg. Waar sommige mensen alles zouden geven om hun favoriete film opnieuw voor het eerst te kijken mag ik continu allemaal leuke mensen opnieuw voor het eerst ontmoeten. Niks persoonlijks dus. Ik sluit mijn weekverslagen altijd af met een financiële drieslag dus dat lijkt me hier ook wel toepasselijk. Fluitend Financieel Farewell, Jullie Penningmeester, Casper
