Vanuit het bestuur #36.7
Lieve Van Slaggers, Als 6e en daarmee laatste persoon die van ons 36e bestuur een blog mag schrijven, kan je je wel voorstellen dat ik even goed moest nadenken over mijn insteek voor deze blog. Ga ik het hebben over dat ons jaar bijna is afgelopen? Echter werd daar al over geschreven toen we nog maar halverwege het jaar waren. Ga ik het dan hebben over de dingen die wij niet konden doen en welke oplossingen wij hebben verzonnen? Misschien over onze persoonlijke ups en downs? Of toch over de huidhonger problemen? Ondanks dat dit jaar natuurlijk volledig anders was dan andere jaren, denk ik dat we alsnog wel veel overeenkomsten hadden. Er is een moment dat je vol energie zit en je volledig wil geven voor de vereniging en er zijn momenten dat je er even doorheen zit door stress en drukte. Elk bestuurslid van alle besturen heeft weleens dat momentje gehad waarbij je “jezelf tegenkomt”. Wij hebben als mensen grenzen aan wat we mentaal en fysiek kunnen en hoe leuk een bestuursjaar ook is, het is best wel heftig soms. Ik wil deze blog dan ook even gebruiken als middel om te reflecteren op mijn eigen ervaringen tijdens dit jaar, en deze met jullie te delen. Het jaar voordat ik bestuur werd ben ik plotseling een stuk actiever geworden, waardoor ik meerdere commissies heb gedaan en vele mensen heb leren kennen. Hieruit is voortgevloeid dat ik uiteindelijk ook benaderd ben of ik ook misschien bestuur wilde doen. In eerste instantie had ik zoiets van, dat is niks voor mij. Maar ik zag het juist ook wel als uitdaging omdat ik mezelf nooit als bestuurder had gezien. En daar kwam ik dan aanfietsen, om precies 8 uur bij de verzamelplek waar wij als verse KKB’ers elkaar zouden ontmoeten. Ik werd ontvangen door 5 dames en het HB. En daarmee was het officieel. Het avontuur kon beginnen. Nu denken jullie waarschijnlijk: als hij op dit tempo blijft doorschrijven, dan kan hij beter een boek schrijven in plaats van een blog. Dus bij deze gaat het tempo wat omhoog en ga ik de hoogtepunten maar ook de dieptepunten benoemen. Ik ben namelijk van mening dat het belangrijk is dat iedereen ziet dat er ook dalen zijn, en men niet alleen denkt dat ik perfect ben. In het begin van onze KB tijd hebben wij elke dinsdag de D.A.V’s kunnen organiseren. Deze borrels waren ontzettend gezellig en hier konden we gelukkig relatief gezien escaleren in vergelijking met de rest van het jaar. Uiteraard waren we doordeweeks al druk bezig met het voorbereiden voor de eerste ALV. Super spannend natuurlijk want je voelt als nieuw bestuur de druk en verantwoordelijkheid dat jij ervoor moet zorgen dat het goed gaat met de vereniging. Ik merkte dat ik dit best spannend vond, want op een ALV gaat het er soms best intens aan toe. Daarnaast wil je er natuurlijk wel voor zorgen dat je sterk overkomt als bestuur. Echter vlak voordat de ALV er was, ging het in mijn persoonlijke omgeving mis. Waarbij mijn oma overleed en mijn andere oma en mijn moeder allebei in het ziekenhuis terecht kwamen. Deze opstapeling zorgde ervoor dat ik wel heel snel mijn “jezelf tegenkomen” moment in het jaar mocht ervaren. Dit resulteerde helaas in dat ik de eerste ALV niet kon leiden. Echter was het juist heel mooi om te zien dat ik kon vertrouwen op veel steun van het bestuur en vrienden om mij heen. Na deze periode ging het met corona ook vrij slecht, maar ik merkte dat ik juist veel energie kreeg van het bedenken van nieuwe plannen zoals workshops en online alternatieven. Ondanks dat we niet samen konden zijn, heb ik alsnog het gevoel gehad dat we wel samen waren met de vereniging. Het feit dat wij het platform konden bieden voor mensen in de bizarre lockdown tijden, gaf een goed gevoel. Zoals bijvoorbeeld tijdens de nieuwjaarsshow, wat één groot online feest was. De tijd en moeite die we er in moesten steken om elke keer weer met nieuwe ideeën te komen koste wel veel energie. Er kon natuurlijk ook nog veel niet doorgaan, dat was wel ronduit klote. Elke keer als er weer een persco kwam en er mocht weer minder, dan had ik het wel even zwaar. Niet alleen moest ik die klap persoonlijk verwerken, maar het was ook lastig om onze leden weer teleur te moeten stellen met dat er minder mocht. En ook al mocht iets wel fysiek, dan moesten wij ook nog de verantwoordelijkheid dragen om ervoor te zorgen dat mensen afstand zouden bewaren. Persoonlijk voelde ik hier een enorme tweestrijd tussen het hele idee waarom ik bestuur ben gaan doen, namelijk alle mensen letterlijk verenigen, en het dus verplicht mensen uit elkaar moeten drijven. Dit heb ik een van de meest lastige dingen gevonden dit jaar. Gelukkig werkte mensen altijd goed mee, maar het deed toch elke keer pijn als ik een groepje blije Van Slaggers weg moest sturen. Gelukkig is het pieken en dalen zoals ik al benoemde, en na dit dal kwamen ook weer leuke piekjes. Langzaam ontstond er weer meer hoop dat er meer zou mogen. En we konden eindelijk weer volleyballen en wat fysieke activiteiten organiseren. Ook al stonden we met regen en 6 graden op de grasmat te volleyballen, ik was gelukkig. De manier waarop iedereen blij het veld op kwam lopen heeft mij echt goed gedaan, en dit waren dan ook wel echt de hoogtepunten voor mij. Eigenlijk alle momenten waarbij we Van Slaggers blij konden maken met leuke dingen, waren mijn hoogtepunten. Wel merkte ik dat de druk van én het bestuur én mijn studie wat te veel werd. Hierdoor kon ik beide taken niet naar volledige voldoening uitvoeren. Dit sloeg ook op mijn gezondheid, en dat maakte de keuze heel simpel. Er moest iets veranderen. En dat heb ik gedaan. Mijn studie ging op pauze en ik heb mij volledig gestort op het bestuur. Dit was een hele goede keuze, want daardoor kon ik volledig genieten in plaats van alleen maar stressen. Het was goed om te beseffen dat ik mijn limieten had bereikt qua druk die ik als individu aankon, en hier gelukkig de ruimte voor had om wat aan te veranderen. Ik wil niet dat dit een adviesrapport wordt in plaats van een leuke blog. Maar, ik hoop gewoon dat iedereen soms de tijd neemt om te reflecteren op zichzelf om te kunnen beseffen wanneer de druk soms te hoog is. Als ik iets geleerd heb dit jaar is dat je gezondheid, mentaal en fysiek, het allerbelangrijkste is. Dus weet wanneer je op de rem moet trappen, voordat je daadwerkelijk schade aan jezelf toebrengt. Het jaar eindigde natuurlijk geweldig. We konden weer volleyballen en fysieke activiteiten hebben. Helaas geen gala of eindejaarsborrel, maar deze piek liet ik hierdoor niet dalen. Nu het bijna ten einde is, heb ik vooral kunnen genieten van de dingen die het jaar mij heeft gebracht. En wat was het fijn om af en toe toch dat echt Van Slag gevoel weer te mogen voelen. Het jaar is nu dan echt ten einde gekomen, maar de herinneringen en lessen zullen voor altijd blijven. Ik ga het wel echt missen om zoveel voor onze vereniging te kunnen betekenen vanuit de organisatorische positie, echter kan ik gelukkig nog veel andere dingen doen om jullie te zien. Nu ik zo ten einde ben gekomen van mijn blog, besef ik wel dat deze vereniging, de mensen van mijn bestuur en alle leden een speciaal plekje hebben in mijn hart. Tot snel, Veel liefs, Sander Paulus
