Vanuit het bestuur #37.4
Allerliefste Van Slaggers,
Daar is ie dan, de laatste individuele ‘Vanuit het bestuur’ van het 37e. Aan mij de eer om hem te schrijven, maar eerlijk gezegd wist ik niet zo goed wat ik nu wilde schrijven of hoe lang dit stuk precies moest zijn. In, voor mensen die mij kennen, typische overanalyserende Bente-stijl heb ik dus even de stukken van mijn voorgangers bekeken en daar de woorden van geteld. Nu weten we natuurlijk allemaal dat de levensregel ‘lengte maakt niet uit’ een ding is, maar aangezien Anouk echt verreweg de meeste woorden heeft geschreven (zelfs 300 meer dan Miriam of all people) heb ik wel een beetje het vermoeden dat ze misschien toch een beetje een bepaalde lengte-issue moest compenseren. Maar he, wie ben ik om dat in te vullen. In ieder geval bedankt voor de inspiratie dames. We zullen nu maar even zien hoeveel ik bij elkaar geluld krijg.
Want, hallo, waar begin ik? Allereerst is het een niet normaal turbulent jaar geweest, met onwijze pieken maar ook een aantal diepere dalen. Zo zie je bijvoorbeeld dat dit de vierde ‘Vanuit het bestuur’ van dit jaar is, terwijl we toch in totaal wel zes bestuursleden hebben mogen tellen in het gekke 37e jaar. Eerst het vertrek van Job, en later ook het vertrek van Florian, zijn wel flink goede voorbeelden van momenten dat wij het met zijn allen wat zwaarder hadden. Ook de Coronaperiode, en dan met name de periode waarin we überhaupt niet bij elkaar konden komen om te volleyballen, zou ik niet aanwijzen als het leukste moment van dit jaar. Hiernaast gebeuren er ook meer dan genoeg minder leuke dingen achter de schermen; we hebben als bestuur meer dan genoeg lastige discussies en dilemma’s mee mogen maken waar wij het zelf erg moeilijk mee hebben gehad.
Ondanks dat dat allemaal niet erg positief klinkt, heb ik dit jaar ervaren dat er iets enorm magisch is aan een bestuursjaar. Er zijn meer dan genoeg lastige dingen, het gaat soms echt klote, en je komt jezelf vaker tegen dan je voor mogelijk had gehouden. Desalniettemin brengt je bestuur, de vereniging als geheel, en iedereen van de vereniging als individu zo’n enorme lading aan energie, support en vreugde dat dit vrijwel altijd de negatieve zaken weet te overstemmen; zo was ik tot een uur geleden eigenlijk alweer bijna vergeten dat we door Corona een tijdje niet hebben kunnen volleyballen. Ieder blij koppie op de dinsdagavond of een activiteit laat mij telkens weer voelen dat alles voor Van Slag mijn tijd dubbel en dwars waard was. Hiervoor dus duizend maal dank aan jullie allemaal!
Een Van Slag jaar staat natuurlijk niet enkel dankzij een bestuur. De dinsdagavonden zijn hoe ze zijn doordat jullie daar iedere week weer staan en daarbij de typische Van Slag sfeer meebrengen. Verder kan ik als activiteitencoördinator natuurlijk niet de activiteiten en commissies vergeten. Ik heb heel dit jaar keer op keer ontzettend trots kunnen zijn op onze commissies en wat zij samen organiseren of regelen. Allen hebben zij zoveel inzet getoond, dat ik het soms moeilijk vind dat niet iedereen weet hoeveel tijd en moeite in Van Slag wordt gestopt namens commissies. Dit geldt voor activiteit organiserende commissies, maar ook zeker alle iets minder voor de hand liggende commissies zoals de TrainCie, RvA, TC en nog veel meer. Ook aan ander soort vrijwilligers hebben wij gedurende het jaar geen gebrek gehad. Bij dezen een enorme shoutout naar iedereen die ons, in welke vorm dan ook, heeft geholpen dit jaar. Maar ook alle andere leden die enorm hebben bijgedragen in sfeer door simpelweg aanwezig te zijn op dinsdagavonden en activiteiten: jullie zijn top!
Terugkijkend op dit jaar heb ik zo onwijs veel plezier gehad. Ik begon als een bestuursguppie dat nog maar weinig van Van Slag mee had mogen maken door Corona. Nu heb ik me een jaar lang telkens weer mogen verdiepen in Van Slag (en echt niet normaal veel oudere documenten doorgespit), me met veel zaken binnen Van Slag mogen bemoeien, en bovenal een fantastisch Van Slag jaar mogen ervaren met prachtige avonden en activiteiten. Het was maar één jaar, maar het voelt ergens ook als zo veel meer; ik ga echt slapen met onze vereniging en ik sta er ook weer mee op. Van Slag is er dit jaar zo (met liefde) ingestampt dat het een groot onderdeel van mij is geworden. Ik weet dan ook echt niet hoe ik het komende jaar zal moeten dealen met een ‘niet-bestuursjaar’. Niet meer heel de dinsdagavond aanwezig moeten zijn, iedere maandagavond vrijhouden voor de bestuursvergadering en een groot verantwoordelijkheidsgevoel hebben voor alles? Ik kan het me nu echt nog totaal niet voorstellen. Geen idee hoe zo’n Van Slag jaar eruit ziet, maar we zullen het meemaken. Ik heb er in ieder geval wel heel erg veel zin in. Ik kijk er naar uit om het stokje officieel over te dragen aan 38. Zij hebben nu al hun eerste dinsdagavondvolleybal en D.A.V. avonden achter de rug zitten, aaah! Net zoals met commissies voel ik me nu al een trotse moeder van 38. Het is moeilijk te geloven dat dat voor ons al een jaar geleden is. De tijd vliegt!
Tenslotte wil ik nog mijn enorme trots voor mijn lieve en fantastische bestuur aanstippen. Hoe zij alles dit jaar gedaan hebben, is niet normaal. Jullie zijn allemaal gek in jullie hoofd met hoeveel bloed, zweet en tranen jullie in dit jaar hebben gestopt. Gelukkig kan ik me wel goed thuis voelen in een groep gekkies en hebben we dit jaar ook erg veel dubbel gelegen. Ik moet er bijna van huilen, maar dat zijn jullie wel van me gewend. Net zoals ik het van jullie gewend ben dat jullie niet meer raar opkijken van mijn gedrag of dat jullie ook gerust mee zouden huilen. Stelletje jankies.
Zo, daar zijn we dan! Eindelijk is er een eind in zicht van dit ellenlange stuk. Precies zoals ik wilde, heb ik Anouk in haar waarde gelaten en mag zij lekker ‘winnen’ met de lengte van haar stuk (we all have issues, het is oké) maar heb ik wel lekker Miriam ingehaald zodat ik dat tegen haar kan zeggen en een ‘nou, lullig!’ kan uitlokken. Vervolgens kan Emma hier weer even om lachen, aangezien ze normaalgesproken meestal wel om mij kan lachen. En ik weer om haar. Beter kan het niet.
Dit was hem dan echt vanuit mij!
Mand.
Veel liefs,
Bente
