Vanuit het bestuur #37.1
Lieve, leuke, fantastische Van Slaggers,
Het seizoen is pas net twee maanden bezig, maar het is me het jaartje toch al wel. In ieder geval, zo voelt het toch voor mij. Eigenlijk ook niet heel gek als je bedenkt dat ik op 26 mei werd gebeld dat ik deel uit mocht gaan maken van het 37e kandidaatsbestuur. Dat is gewoon al bijna een half jaar geleden, wow! Time flies when you’re having fun, en dat is voor mij zeker het geval.
Maar laat ik even terugkomen op die 26 mei, wat een hectische dag was dat. Ik had een thuiswerkdagje genomen met stage want ik wist wel dat ik die middag gebeld zou worden. Gelukkig was 36 zo lief om een tijdsindicatie te geven, waardoor ik in ieder geval een paar uurtjes daadwerkelijk productief heb kunnen werken in plaats van dat ik alleen maar zenuwachtig aan het ijsberen was door mijn kamer. Toen ik uiteindelijk gebeld werd was de spanning gelukkig van korte duur, want ik kreeg het bericht dat ik in het KB zat! Super leuk natuurlijk, maar tijd om blij te doen werd me niet gegund, want ik kreeg te horen dat ik binnen 45 minuten bij een café in Zuilen moest zijn. Erg fijn als je in Zeist woont, vanaf waar het precies 45 minuten fietsen was, en het ook nog eens keihard regende. Natuurlijk kwam ik dus te laat, flink verzopen en vol spanning aan, want wie zouden er met mij in het bestuur gaan zitten? Dat bleken Florian, Bente en Job te zijn. Ik hoor de sjaarsen al denken, maar waar is onze lieftallige voorzitter Miriam dan? Nou die was er toen nog niet, of nou ja niet in ons bestuur. Maar dat komt straks, dus nog even geduld.
Anyway, Florian, Bente en Job dus. Drie mensen die ik wel kende van gezicht, waar ik misschien een keertje mee gepraat had, maar heel veel meer ook niet. Oftewel best wel spannend als je een beetje een introvert persoon bent en nieuwe mensen leren kennen nou niet per se je allersterkste punt is. Gelukkig is daar altijd een oplossing voor: alcohol. Ik weet van horen zeggen dat ik een stuk meer en harder ga praten na een paar wijntjes, ben ik het zelf niet helemaal mee eens maar goed. Wat wel degelijk een feit is, is dat ik van alcohol de neiging krijg om op tafels te liggen (zie bijgevoegde foto), tsja iedereen heeft wel iets geks toch? Dit geldt trouwens niet voor bier, want dat drink ik niet, tenzij het een glutenvrij biertje is. Ik heb namelijk coeliakie, wat een fancy benaming is voor glutenintolerantie. Verder totaal niet relevant voor dit verhaal, maar ik dacht ik gooi het er gewoon even tussendoor. Je zou denken dat een secretaris beter zou moeten zijn in het normaal en bondig vertellen van een verhaal. Wat een grap haha! In ieder geval, conclusie: ik vond het allemaal heel spannend maar binnen no time hadden we het mega gezellig met elkaar! Toch fijn dat jullie door al die regels onzin hebben geploeterd voor deze conclusie die in één zin paste.
Het was dus al snel heel gezellig, maar persoonlijk maakte ik me ook wel een beetje zorgen. Want hoe gingen wij dit doen met z’n vieren terwijl een voltallig bestuur uit zes zou bestaan? En dan ook nog eens met onze prille Van Slag ervaring? Florian en ik hadden in ieder geval nog een half normaal Van Slag jaar gehad, waarin we echt wel een beeld hadden gekregen van een dinsdagavond op Olympos, maar aan de andere kant waren we nog nooit mee geweest met het weekendje weg bijvoorbeeld. En Job en Bente waren als toen nog eerstejaars niet eens ooit in het sportcafé geweest. En natuurlijk zouden oud besturen voor ons klaar staan. En natuurlijk waren er nog veel meer actieve leden die ons zouden willen helpen. Maar de control freak in mij had toch idee dat we zeker niet genoeg in control waren en kreeg behoorlijk wat stress van het idee alleen al dat we maar met vier waren. Gelukkig kwam toen onze redder in nood: Miriam (ja ik zei toch dat dat er nog aan zou komen). Iedere vijfde persoon was welkom geweest, maar we hadden het een stuk slechter kunnen treffen dan iemand met 5 jaar Van Slag ervaring plus een jaar ervaring als teamcoördinator. Gelukkig compenseert ze voor al deze ervaring met de soms toch wel ietwat domme dingen die uit haar mond komen (nou, lullig!), waardoor we binnen ons bestuur wel gewoon lekker op hetzelfde niveau zitten. En wat hebben we leuke dingen neer kunnen zetten met z’n vijven! Om te beginnen met volleyballen en de D.A.V.s op de dinsdagen in de zomer, tot de introductie- en indelingstoernooien, en natuurlijk de eerste activiteiten en het feest georganiseerd door de kersverse commissies. Ik heb half september mijn stage afgerond en sindsdien ben ik even voor 90% studievrij geweest. Echt een goede keuze, want ik ben zo blij dat ik deze beginperiode ten volste heb kunnen meemaken!
Maar helaas is er niet alleen maar zonneschijn. Op het moment dat ik dit schrijf zitten we net weer in een mindere periode. De coronabesmettingen stijgen weer en dat gaat gepaard met de nodige maatregelen. Zo hebben we nu een paar dinsdagen waarop het sportcafé gesloten blijft en we ook niet op de tribunes kunnen zitten. En natuurlijk ook al dat gedoe met QR codes scannen, dat komt inmiddels onze neus ook wel weer uit. Ik bedoel, ik hou van schema’s maken, maar iedere week terwijl ik mijn tijd ook aan iets anders zou kunnen besteden is ook wel weer een beetje overdreven. Maar goed, als dat nodig is om te kunnen blijven volleyballen dan moeten we dat nog even volhouden! Daarnaast hebben wij ook als bestuur ons eerste echte dal meegemaakt, namelijk dat Job is gestopt als teamcoördinator. Zonder in details te treden kan ik wel zeggen dat dit voor ons als een enorme schok kwam. Het was emotioneel zwaar voor ons allemaal en ondertussen waren er ook praktische zaken daar omheen die opgelost moesten worden. Gelukkig was en is er nog steeds veel steun vanuit de vereniging waar wij op kunnen bouwen, waar ik enorm dankbaar voor ben! Op die manier hebben wij de tijd gekregen om alle emoties met elkaar te verwerken en een plan op te stellen voor de rest van dit jaar. Om te voorkomen dat wij vieren één voor één uitvallen door de te hoge bestuurslasten hebben we besloten dat we toch een nieuwe vijfde persoon bij ons bestuur willen hebben. Het bericht over de sollicitaties is net online en ik ben natuurlijk enorm benieuwd wat hieruit gaat komen. Maar ik kan in ieder geval zeggen dat ik hoe dan ook vertrouwen heb in de toekomst van de vereniging en ons als bestuur. Na regen komt altijd weer zonneschijn, en met een beetje geluk krijgen we daar ook nog een regenboog bij!
Heel veel liefs,
Anouk
