Vanuit het bestuur #36.6
Nu is het dan eindelijk mijn beurt om een (stiekem tweede) bestuursblog te schrijven. Als secretaris zou je denken dat ik een blog zo uit mijn mouw schud, maar ik merk dat ik zo als vijfde wel moeite heb om nog iets origineels te verzinnen. Alle clichés zijn, zonder af te doen aan de rest, natuurlijk al wel genoemd. Wel kunnen we op het moment van schrijven opeens weer veel meer dan degenen voor mij hadden durven dromen, en dat maakt dat dit bestuursjaar zo aan het einde opeens toch nog een andere wending krijgt.
Al een jaar lang kreeg ik te horen ‘Hoe is het nou, zo’n bestuursjaar in deze tijd’, of ‘Lijkt me wel gek, nu een bestuursjaar doen, terwijl je niet eens mag volleyballen’. Iedere keer legde ik maar weer uit dat het misschien wel gekke tijden zijn en dat we wat minder leuke dingen kunnen doen, maar dat het wel ontzettend leerzaam is, en dat je juist uit de kleine dingen die je wél kan doen ontzettend veel energie kan halen. Dit was ook zeker niet gelogen, ik heb dit jaar ontzettend veel geleerd. Want wat doe je als volleybalvereniging als je niet meer mag volleyballen? Hoe onderhoud je de band met je leden als je ze niet wekelijks ziet? En hoe blijf je commissies enthousiast houden wanneer ze elkaar alleen online kunnen zien? Allemaal dingen waar wij ons afgelopen jaar mee bezig hebben moeten houden. We hebben ontzettend creatief moeten zijn in alles wat we organiseerden. En juist door je met zo’n fijne groep mensen een jaar lang voor één doel in te zetten, konden we elkaar ook enthousiast houden en blij zijn met alles wat er wél mogelijk was.
Toch zou ik liegen als ik zou zeggen dat het allemaal alleen maar leuk was. Natuurlijk waren wij er als bestuur ook af en toe goed klaar mee. Als we weer te horen kregen dat we een maand niet konden volleyballen, als we het kostbare buitenvolleybal moesten cancellen doordat het (in mei!!!) keihard aan het regenen was, of wanneer een commissie alleen maar activiteiten online kon organiseren terwijl ze zo graag een fysieke activiteit hadden gewild. Ik had toch echt wel gedacht dat er vanaf januari wel weer meer zou kunnen. Persconferenties met versoepelingen waren lichtpuntjes, maar op een gegeven moment werden ze wel heel erg ingewikkeld, ook voor ons. Af en toe had ik zelfs het idee dat Mark en Hugo wisten wanneer onze ALV er weer aan zat te komen, om vervolgens lekker precies dan weer een nieuwe lading regels te lanceren waar wij gelijk op in mochten spelen. Maar de late avondjes vol extra vergaderingen en het typen en vertalen van plannen en protocollen waren het de laatste tijd allemaal waard, omdat dat betekende dat er toch weer iets meer kon.
En zo kwam op 28 mei dan eindelijk het verlossende woord: we konden weer in teams binnen gaan volleyballen! En toen verdere versoepelingen opeens in hoog tempo volgden, merkte ik opeens hoe erg wij van kleine dingen konden genieten. Hoe bijzonder het was om weer met z’n zessen in de zaal te staan op een dinsdagavond. Weer een biertje te kunnen drinken op het terras van Olympos. En weer activiteiten te kunnen doen waarbij je andere Van Slaggers ook in het echt ziet en niet alleen maar via je beeldscherm. Nu het weer een beetje kan halen wij ook kostbare tijd in met ons bestuur: van vergaderingen op een zeilboot en het terras tot eindelijk een bestuursweekend, wij proppen even een jaar aan bonding in een paar maanden.
En waar ik eerst af en toe stiekem ook wel een beetje klaar was met dit jaar, gaat nu alles opeens echt in sneltreinvaart. Ook al hebben we nog een hele zomervakantie te gaan, waarop we met hernieuwd enthousiasme het KB kunnen inwerken, en volgen er daarna nog een heleboel uitgestelde CoBo’s (waaronder die van ons), is het echte besturen inmiddels toch wel een beetje afgelopen. Maar ik ben er nu opeens niet helemaal meer klaar voor dat dit bestuursjaar straks ten einde is.. En dit is niet alleen een roze bril of zogenaamde ‘graduation goggles’. Ik ga moeite hebben om afscheid te nemen van dit jaar en deze groep mensen. En natuurlijk is het geen echt afscheid, maar het voelt (terecht) wel als het einde van een heus tijdperk. Voor nu maak ik maar even gebruik van de beste coping strategie die er is: er niet over nadenken en gewoon nog even genieten met z’n zessen!
Fijne zomervakantie, en tot op een dinsdagavond!
Liefs,
Lianne
