Vanuit de RedaCie #1
The Battle of the Sjaars: inside information
Geschreven door: Jorim Spiekhout
Daar loop ik dan. Mijn voetstappen echoën over het Janskerkhof, dat op een paar zwervers na volledig uitgestorven is. Het is stil. Te stil. Verwoed kijk ik om me heen. Waar ligt die verrekte pub? Het zou hier toch moeten zijn… Ik pak m’n iPhone erbij maar blijf de omgeving goed in de gaten houden terwijl ik Maps open. Je weet nooit wat er gaat gebeuren.
‘Vanavond heb ik een missie’, denk ik bij mezelf wanneer ik de Mick O’Connells binnenstap. Ik word verwezen naar een muffe kamer achter in de pub. Het ruikt naar Guinness en angstzweet. Een jongeman in een blauw T-shirt heet me welkom met een verdacht brede grijns op zijn gezicht. Ik neem me voor vanavond niemand te vertrouwen in een blauw T-shirt. Nadat ik een naamplaatje opgeplakt krijg dat vrijwel meteen weer van mijn trui afvalt mag ik de kamer in. Ik neem elk gezicht goed in me op. Al struikelend over de hopen Sjaars die op elkaar gepropt in de kleine ruimte zitten, slaag ik erin de laatste tafel, ‘nummer 2’, te bereiken. Vier Sjaars kijken me aan. Meteen voel ik een band. Wat er ook gebeurt vanavond, we zullen elkaar beschermen. Wat me meer zorgen baart is het feit dat er een bebaarde jongen met een zwart shirt aan dezelfde tafel zit. Met een brok in m’n keel lees ik het woord ‘bestuur’ op zijn shirt. Dit betekent niet veel goeds.
Nadat ik me aan mijn groepje heb voorgesteld – wat compleet overbodig is aangezien iedereen een naamplaatje draagt – kan de avond beginnen. Al snel wordt duidelijk wat de activiteit inhoudt. De blauwshirten leggen uit dat we aftrappen met een ‘Ranking the Sjaars’: we dienen de mensen van ons groepje (inclusief bestuurslid) te ranken bij vragen als ‘Wie is het vaakst dronken?’ of ‘Wie gaat het eerst vreemd?’. Het is voor ons duidelijk op welke plaats het bestuurslid moet komen te staan bij vragen als deze. Het blijkt echter lastiger dan verwacht om elkaar te ranken: Sjaars kennen elkaar nou eenmaal niet. Na verhitte discussies en hevige woordwisselingen weten we een mooie lijst te vormen. Wat de functie van de lijst is, dat blijft nog geheim…
Het volgende onderdeel is een pub-quiz. Een zucht van verlichting gaat door de zaal. Ook voor mij valt het mee en ik besluit de revolver ongebruikt in mijn jas te laten zitten.
De quiz begint met een paar vragen over de vereniging, zoals: ‘Hoeveel relaties zijn er binnen Van Slag?’ en ‘Hoeveel Van Slag-huizen zijn er?’. Ook vragen als ‘Wat is de snelste tijd waarin er een kannetje is geadt op Olympos?’ komen voorbij; dit weet natuurlijk iedereen.
Na ronde 1 gaat de quiz door met vragen over muziek: Covers van bekende nummers komen voorbij waarop wij moeten opschrijven wat de titel van het nummer en de naam van de artiest is. Dit gaat ons verrassend goed af, ondanks de mentale pijn van de vreselijke fragmenten waarin Amerikaanse nummers worden gezongen door Nederlandse artiesten in hun eigen taal. Tussen de rondes door wordt nog even aan een snel in elkaar geflanst rad gedraaid in de hoop dat de wijzer op iets gênants komt te staan. En ja hoor, bestuurslid Vincent moet een atje trekken en bestuurslid Inge mag met haar groepje het Van Slag-lied ten gehore brengen. Prachtig.
Ronde 3 bestaat uit iets aparts. De opdracht luidt: wie de hoogste toren bouwt, krijgt de meeste punten. We knikken begrijpend. Dit wordt een eitje. Maar dan komen de bouwmaterialen tevoorschijn… spaghettistengels en marshmallows moeten het voor ons gaan doen. Na even snel wat marshmallows te hebben geroosterd boven het kaarsje op onze tafel gaan we likkebaardend te werk. Ons architectonisch plan krijgt snel vorm en na een korte tijd staat onze Eiffeltoren te shinen in het kaarslicht. De prachtige constructie wordt helaas niet door iedereen gewaardeerd en er worden hier en daar pogingen gedaan om de toren omver te werpen met spekjes.
De laatste en misschien wel beslissende ronde bestaat uit het ranken van een ander groepje. Die hadden we kunnen zien aankomen. Het doel is zoveel mogelijk punten verdienen d.m.v. het goed neerzetten van de volgorde die het betreffende groepje voor zichzelf heeft opgeschreven. Wie daar het dichtst bij komt, krijgt de meeste punten. Er ontstaat een luid kabaal aan gelach en geschreeuw. Er wordt over en weer geroepen naar andere groepjes, die natuurlijk niets loslaten. Vragen over vreemdgaan en dronkenschap worden niet gewaardeerd. Kortom, een lastige opdracht.
En dan zijn we ineens aan het einde van de Battle. En de avond moet nog beginnen…
Er volgt een prijsuitreiking met een uitslag die natuurlijk voor niemand echt verrassend is. Met de gewonnen kannen bier op onze tafel wordt er gezellig nagepraat en gedronken. Er beginnen langzaam wat ouderejaars binnen te druppelen die geen idee hebben van wat er zich net heeft afgespeeld. Onze Battle-arena is voor hen een normale kroeg. Tevreden doe ik mee aan een potje poolen. Ik heb de avond overleefd. Mijn missie is geslaagd.
Jorim, out.
